Maak kennis met Jelle Kromkamp

Na bijna 37 jaar bij Avéro Achmea neemt Jelle Kromkamp (64) binnenkort afscheid van het werkende leven. Deze nuchtere maar goedlachse Fries heeft een bijzondere route afgelegd: hij is namelijk van oorsprong fysiotherapeut! Zijn loopbaan sluit hij af als business analist. “Dat had ik zelf ook nooit kunnen voorspellen, van fysiotherapeut naar business analist,” zegt hij met een glimlach. Maar als je goed luistert, hoor je in zijn verhaal een rode draad: de mens staat altijd centraal.

De reis van een sportieve, nuchtere Fries

Jelle is geboren in Leeuwarden in 1961, groeide op in het dorpje Oude Leije en woonde als kind pal aan de route van de legendarische Elfstedentocht van 1963. Al herinnert hij zich daar zelf niets meer van. Wat hem wél is bijgebleven, is zijn liefde voor sport. “Als jongetje, toen ik in Drachten woonde, was ik altijd aan het voetballen. Voor school, na school, in de pauzes; we hadden altijd een bal bij ons.” Tot zijn 21e voetbalde hij bij Drachtster Boys. “Ik ben ooit nog getraind door Foppe de Haan. Zegt niks over mijn talent, maar het blijft leuk om te zeggen.” Later kwamen daar andere sporten bij: hardlopen, badminton en vooral volleybal. Sportief een rijk persoon, maar privé ook zeker. Hij is al sinds 1984 gelukkig getrouwd, woont in Harlingen en is trotse vader van 4 volwassen dochters én opa van 6 kleinkinderen.

Van fysiotherapeut naar business analist: hoe dan?

Na zijn studie fysiotherapie kwam Jelle terecht in een moeilijke banenmarkt. “Er waren honderden sollicitanten per vacature. Zonder ervaring kwam je nergens.” Hij schreef talloze brieven, maar zonder succes. Dat leverde hem wel een mooie ervaring op, want hij werd uiteindelijk aangenomen in Denemarken als fysiotherapeut. “Mijn vrouw en ik verhuisden naar het dorp Tønder aan de Deense westkust. Na 13 maanden kwamen we niet met z’n tweetjes maar met z’n drietjes terug, onze oudste dochter werd daar geboren.” Het fabeltje dat de Deense taal veel op het Fries lijkt, ontkracht hij echter. “Natuurlijk zijn er wel een paar woorden hetzelfde, maar toen ik het in de koffiepauze in de praktijk uittestte en Fries begon te praten met mijn collega’s keken ze me allemaal nogal vreemd aan.”

Kansen zijn er om te grijpen

Eenmaal terug in Nederland (1986) lukte het Jelle niet om een vaste voet aan de grond te krijgen in de fysiotherapie. Daarom gooide hij het roer om. “Ik zag een advertentie in de Volkskrant: langdurig werkloze hbo’ers konden zich laten omscholen tot IT’er. Ik ging naar een voorlichtingsdag, waar gevraagd werd: “Wie weet het verschil tussen hardware en software?” Het bleef angstvallig stil. Maar dat is uiteindelijk gelukkig nog goed gekomen met onze Jelle. “Van de 10.000 geïnteresseerden meldden zich uiteindelijk 5.000 mensen aan. Slechts 1.000 mochten starten. We moesten een toelichtingstest doen. Ik slaagde, en toen begon een intensieve opleiding van 5 maanden.” Na afloop van deze opleiding kreeg Jelle meerdere aanbiedingen. Hij koos bewust voor een baan in Leeuwarden, bij AV Holding, waar Avéro Achmea toen al onderdeel van was. Later werd dit Avéro Achmea. “Daar begon het allemaal.”

Zijn nieuwsgierigheid bracht hem snel verder

Jelle begon als programmeur, maar was vooral benieuwd naar de ‘waarom’ achter bepaalde zaken. “Ik wilde weten waarom we dingen bouwden. Wat het doel was, voor de klant of collega.” Die houding leidde tot een nieuwe rol als business analist. “Ik zie mijzelf en mijn functie als een schakel. Voor IT ben ik de business. Voor de business ben ik de IT’er. Die positie daartussen past me perfect.” Hij noemt zichzelf een verbinder. “Techniek op zich boeit me, maar wat me echt drijft, is hoe techniek het werk beter kan maken.” Een mooi voorbeeld hiervan is het recent geautomatiseerde proces rondom het opgeven van het burgerservicenummer door een AOV-klant. “Dat bespaart acceptanten veel werk en voorkomt fouten. Zulke projecten geven me energie. Dan voel ik aan alles: dít doet ertoe.”

Jelle zou dolgraag Cliniclown willen worden

Wat niet veel mensen weten: Jelle heeft een diepe bewondering voor het werk van de Cliniclowns. “Als ik morgen kon beginnen als Cliniclown, zou ik het meteen doen. Zonder twijfel alles overboord.” Bij zijn 25-jarig jubileum werd hij op een bijzondere manier verrast. “Mijn leidinggevende Peter had iets geregeld. Bij de koffie kwamen ineens al mijn collega’s binnen, allemaal met een rode neus op. Net Cliniclowns. Ik zie het nog zó voor me. Dat beeld vergeet ik nooit meer. Dat raakte me echt.” Maar het cadeau dat volgde vond hij helemaal mooi. “Ik mocht met mijn vrouw en een van mijn kleinkinderen naar een besloten voorstelling van de Cliniclowns in Bakkeveen. In een circustent was een evenement speciaal voor kinderen met een beperking. Normaal alleen toegankelijk voor familie, maar Peter had geregeld dat wij erbij mochten zijn.” Wat hij daar meemaakte, vond hij heel bijzonder. “De manier waarop die clowns contact maken met die kinderen én hun ouders, dat is zó knap. Zó warm. Dat voel je tot in je tenen.” De ervaring wakkerde iets in hem aan. “Ik ben zelfs gaan zoeken naar hoe ik iets voor ze kan betekenen. Misschien als vrijwilliger. Achter de schermen. Ik heb hun telefoonnummer al opgezocht. Ik wil gewoon iets bijdragen aan dat prachtige werk.” Toch ontdekte hij ook dat je niet zomaar aan de slag kunt als Cliniclown. “Je hebt een theateropleiding nodig, vaak zelfs een specifieke training. Logisch ook, het is een echt vak. Een vak waar ik veel bewondering voor heb.” En deze bewondering voor de Cliniclowns blijft. “Het raakt aan wie ik ben: mijn zorgachtergrond, de wens om er voor anderen te zijn en altijd in voor een grap en een grol.”

In zijn loopbaan heeft hij veel meegemaakt

Als we Jelle vragen wat hij het mooiste vindt aan zijn werk, beginnen zijn ogen te glinsteren. “Het leukste is ontdekken waarom iemand iets wil. Niet meteen met een oplossing komen, maar eerst goed luisteren en meehelpen om het echte probleem te vinden.” Die nieuwsgierigheid, gecombineerd met zijn natuurlijke drang om te verbinden, is typerend voor zijn hele loopbaan. Jelle is een echte teamspeler, zowel op het werk als daarbuiten. “Ik volleybal niet voor niks. Je kunt alleen winnen als je elkaar steunt.” Die mentaliteit bracht hij ook in de praktijk bij Avéro Achmea. “In multidisciplinaire teams samenwerken met collega’s vanuit verschillende landen, zoals Nederland, Letland en Spanje, dat vind ik prachtig. Verschillende culturen, andere invalshoeken, maar één gezamenlijk doel. Dat vind ik de kracht van dit werk.”

Bijna tijd voor een nieuw hoofdstuk: zijn pensioen

Met gemengde gevoelens neemt hij afscheid van zijn werkende leven. “Dat ik met pensioen ga, heeft niet te maken met dat ik mijn werk niet leuk vind. Integendeel. Maar mijn vrouw werkt niet meer door omstandigheden. En ik vind: dan gaan we dit samen doen.” Stilzitten zal hij niet. Er zijn plannen: wandelen, fotografie, tijd in hun chalet, mantelzorg voor zijn broer, logeerpartijtjes met de kleinkinderen. “En wie weet rijd ik ooit nog een schoolbusje voor kinderen, dat lijkt me ook leuk,” zegt hij enthousiast. “Het mooiste is: ik kan straks zelf kiezen wat ik doe met mijn tijd. En wanneer. Die vrijheid, daar kijk ik zó naar uit.” Vrijwilligerswerk is iets wat hem erg trekt. “Maar ik zal ook met pijn in mijn hart afscheid nemen van mijn werk en mijn collega’s. Want ik geniet daar nog steeds heel erg veel van.“ Alles in dit interview met Jelle laat me voelen dat in zijn DNA vooral liefde, zorg en vriendelijkheid zit. 

En wie mag de volgende keer op het podium?

“Ik nomineer Patricia,” zegt Jelle. “Ze is iemand die vooral op de achtergrond werkt, maar ontzettend belangrijk is voor hoe alles hier draait. Veel mensen weten niet precies wat ze doet, maar ik zie hoeveel ze bijdraagt. Het lijkt me mooi als zij haar verhaal eens deelt.”

Geniet van je pensioen, Jelle!

Jelle, bedankt voor alles wat je hebt gebracht!  We wensen je een geweldige tijd ná Avéro Achmea toe, maar voorlopig maken we nog even gebruik van je kennis tot het zover is!